De kroon op ons werk
25 maart 2020
Want daar zijn velen van ons toch wel van overtuigd. De mens heeft zichzelf dit aangedaan. Op de eerste plaats door de wereld te beroven van een zorgvuldig, in miljoenen jaren opgebouwd ecosysteem. Ten tweede door niet voldoende voorbereid te zijn op wat ons al decennia lang boven het hoofd hangt. Onwezenlijk is het wel, dat ook wij moderne mensen nu in de greep zijn van een pandemie waartegen we geen ander middel hebben dan het kroonvirus te laten uitrazen. Stel, dat we over een half jaar weer onze verjaardagen kunnen vieren, naar een concert kunnen gaan, een voetbalwedstrijd, het café en al die zaken meer, die ons sociale leven zo aangenaam maken. Hoe gaan we dan verder? Gewoon, met oerwouden kappen, steden platbombarderen, mensen in vluchtelingenkampen laten stikken? Blijven we onze wateren vervuilen met afval en gaan we gewoon weer 4 x per jaar op vakantie? Ik vrees van wel, want mijn mailbox loopt juist in deze dagen vol met aanbiedingen van fantastische reizen naar tropische, onontdekte oorden.
Maar goed, voor ik helemaal uit mijn dak ga toch ook wat positieve kanten van deze vreselijke situatie. Ja, mijn man en ik zitten al bijna twee weken thuis op advies van de huisarts die niet veel anders te melden heeft dan: thuis uitzieken en binnen blijven! En ja, ook mijn schoondochter ligt met hoge koorts in bed, mag niet meer werken in het verpleeghuis waar bijna alle bewoners en een groot deel van het personeel besmet zijn. En ja, thuiswerken met een actieve peuter om je heen is haast niet te doen. Mijn broer, fysiotherapeut/haptonoom, doet er alles aan om zijn cliënten te helpen, één op één in een zaal of met beeldbellen. Mijn andere broer heeft als burgemeester van een Brabantse gemeente op zijn oude dag opeens nog een hoop verantwoordelijkheid op zijn schouders gekregen.
En toch heeft deze onwezenlijke situatie ook weer iets heel speciaals. Familie all over the world nemen contact op, immers wij leven weliswaar normaal gesproken een heel ander leven, maar nu is daar naast de altijd blijvende familieband iets bijgekomen dat ons allen bindt. Mijn neven en nichten in de VS dienen zich net als wij te houden aan een groot aantal beperkende maatregelen. De meeste van hen in de risicogroep van 70plus. In Australie maakt mijn neef zich veel zorgen over zijn dochter en haar man die in New York met 2 kleine kindjes op de 11de verdieping wonen. Onze aangeadopteerde familie in Colombia ‘encerrados’ in een miniflatje op de 19de verdieping van een toch al niet zo veilig, brandgevaarlijk flatgebouw. Maar we houden contact, vooral via de whatsapp en proberen elkaar moed in te spreken.
Doordrongen van de ernst van de situatie zijn er meer dingen die me juist nu dankbaar stemmen. Er komt nog steeds schoon water uit de kraan, internet functioneert, er is klassieke muziek op de radio en er zijn boeken om te lezen terwijl de zon de kamer aangenaam verwarmt en verlicht. De tuin! Wat ben ik daar nu ontzettend blij mee. Mos wegkrabben tussen de stenen, de plantenbakken weer vullen met vrolijk voorjaarsspul, beetje bij beetje en op mijn dooie gemak, want behalve het huishouden is er niets te doen! Natuurlijk hoop ik van ganser harte dat alle zieken in de familie weer beter worden, dat ik over een paar maanden weer kan repeteren met het orkest, dat ik weer veilig op onze kleindochter kan passen en nog veel meer. Want wat is het leven heerlijk als je gezond bent zonder erbij na te hoeven denken of je wel genoeg afstand houdt en het aantal doden van de dag elke middag op je telefoontje te zien verschijnen.
Lieve mensen, hou je taai, hou je aan de regels, en het dan toch misgaat: Heel veel Sterkte en Beterschap toegewenst.
Tekst en foto Annelies van der Sanden
