Vergeten? Nooit!  

www.heusden4you.nl
4 mei 2020, geschreven door Annelies van der Sanden

Over het Covid-19 is al ontzettend veel geschreven en gesproken. Waren het eerst nog de persoonlijke beperkingen die ieder van ons uit ons doen haalden, de impact van de wereldwijd getroffen maatregelen dringt langzamerhand door in alle lagen van de wereldbevolking. Nu medisch gezien het aantal besmettingen en slachtoffers met de dag lijkt te dalen, willen we niet alleen naar de kapper maar kijken we ook met vrees, of met hoop, naar wat de toekomst ons brengen zal. Dat niet alles op dezelfde voet als tot voor 8 weken door zal kunnen gaan, moge duidelijk zijn. Wat er ook gebeurt, 2020 zal een jaar worden dat niemand van ons ooit nog zal vergeten.


Net als 75 jaar geleden zijn er in dit warme voorjaar grote aantallen doden gevallen. Niet te vergelijken met de vele miljoenen slachtoffers in de oorlogsjaren 1940 – 1945 en daarna, maar bijzonder is het wel dat de viering van 75 jaar vrijheid gepaard gaat met een verlies aan vrijheid, ook al is die zelfopgelegd. Voor ons Nederlanders de eerste keer na 5 mei 1945 dat wij massaal ervaren wat het betekent om een klein stukje van onze vrijheid tijdelijk te moeten inleveren. Miljoenen mensen in onze huidige wereld kennen geen vrijheid, hebben geen leven, verjaagd als ze zijn door geweld, haat en waanzin. Op elkaar gepakt in kampen, zonder huis of tuin, zonder onderwijs voor de kinderen, nauwelijks medische voorzieningen en geen zicht op een toekomst, worden zij onevenredig hard getroffen door de pandemie die corona heeft teweeg gebracht.


Ik denk ook aan de kinderen zonder ouders of familie, die geen bescherming genieten, voor zichzelf moeten zorgen en genadeloos zijn overgeleverd aan uitbuiters, kinderhandelaars of drugshandelaren die hen strikken voor hun kwalijke praktijken. Wat weten zij van vrijheid? Aan vluchtelingenkinderen die door wanhopige ouders naar Europa worden gestuurd en vervolgens maar moeten afwachten of ze een verblijfsvergunning krijgen, of ze ooit nog hun ouders terugzien. In het kader van dit schrijnende verlies aan persoonlijke vrijheid citeer ik graag een stukje uit een gedicht van een 11 jarige vluchteling na een verblijf van inmiddels bijna twee jaar in Nederland.


Vrijheid is om niet te voelen als vogels in kooi
Vrijheid is om jou ouders en broertje niet te missen
Vrijheid is om niet te huilen in de regen stiekem
Vrijheid is om met jou gezin buiten spelen en samen lachen.


Deuren zijn gesloten, overal is leegte, waar is mijn mooie gezin?
Ik zie geen moeder, geen vader, geen broertje
Iedereen slaapt, ik ben de enige wakker, laat me huilen de hele nacht
Mijn handen kunnen niet worden bereikt om jullie te knuffelen


In deze Meidagen denk ik vaak aan mijn ouders, aan hun leven als jonge mensen in de oorlog. Ze hebben alles meegemaakt van het huisvesten van joodse mensen, platbombarderen van de woning, honger en onderduiken tot een zoektocht na de oorlog in Bergen Belsen waar, zoals later blijkt, vader en broer om het leven zijn gekomen. Het tragische verlies van een zus die de hongerwinter overleefde, maar enkele maanden later, verzwakt als ze was, de geboorte van haar eerste kind niet. Mijn vader en moeder zwegen niet over wat ze meegemaakt hadden en daarom begrepen we ook hun reacties op in hun ogen dreigende situtaties in vredestijd, hun overdreven zorgzaamheid, waardoor in onze kelder altijd aardappels, gedroogde appeltjes en blikken met bisquit lagen opgeslagen, voor het geval dat. En ook na 75 jaar vrede, pak ik elk jaar mijn vader’s autobiografie erbij en lees ik over zijn vlucht voor de Arbeitseinsatz, het wegvoeren van zijn vader en broer, zijn onderduikavonturen in Limburg. Want ik wil het niet vergeten zolang als ik leef. En daarom hangt ook deze 5 mei de vlag weer fier in top.


 
 
 
 
 
 
 
 
 

Zomertijd

25-03-2024
Meer >
 
 
 
 
 
 
 
 

Truckersdag

24-03-2024
Meer >
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Terug naar boven