Coronalusteloosheid

Mijn aanvankelijke enthousiasme is getemperd door het stoffige laken dat Covid-19 over ons gespannen heeft. Ook maakt de nieuwe werkelijkheid dat velen van ons in een gedwongen ruststand terecht gekomen zijn, die als je niet erg stevig in je schoenen staat, verwordt tot geestelijke en lichamelijke lethargie. Nieuwe initiatieven, oplossingen, creativiteit het klinkt allemaal erg mooi, maar na het naaien van 15 mondkapjes, een grondige onderhoudsbeurt van de tuin en dagelijks bedenken van een gezonde maaltijd, zakt het in mijn hoofd wat in elkaar. Hoe dat komt? Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat ik opzie tegen de tijd dat alles weer in volle vaart doorgaat en lawaai en stress weer op ons afkomen. Ik ben gewend geraakt aan de rust, aan het niets (of bijna niets) te hoeven, aan de zachte muziek die mijn zonnige woonkamer vult, terwijl ik op mijn gemak een puzzeltje leg of de vaatwasser uitruim. Intussen strekt poes Fientje zich behaaglijk uit op de bank. Maakt niet uit, er omt toch geen bezoek dat erop moet te zitten.

En toch…..Haast beheerste voor een groot deel mijn dagen en het ontbreken ervan was even fijn, maar begint nu een beetje ongemakkelijk te worden. Ik kijk steeds vaker in mijn agenda, of er echt niets in staat dat mijn aandacht vraagt. Helaas, meestal kijkt een maagdelijk witte pagina mij uitdagend aan. Je had toch zoveel plannen, zulke bijzondere voornemens, waarom ga je daar niet mee aan de slag? Je hebt er nu alle tijd voor! Maar de waarheid is, dat deze periode van pas op de plaats maken mij een beetje verlamt. Ik kan me er amper toe zetten om drie keer in de week met mijn orkestpartijen aan de slag te gaan. Er was ooit een tijd dat het me lukte om tussen alle bedrijven door dagelijks een uur te oefenen, waarom doe ik dat nu niet? Ik denk dat het komt doordat ik een duidelijk doel mis. Geen repetities, geen salonorkestje, geen kwartet en al helemaal geen concerten. Gelukkig gloort er licht aan de horizon. Volgende week komen we als kwartet (je mag drie bezoekers hebben) weer op anderhalve meter afstand bij elkaar om te musiceren. In juni starten de orkestrepetities weer, zij het dan dat strijkers en blazers gescheiden door de dirigent onder handen genomen worden.

Uren lang lezen, daarvoor heb ik nu eens ruimschoots de tijd. Het vroegere gevoel van ledigheid, als ik met een dikke pil een hele middag verzonken was in een andere wereld, ben ik in deze 8 weken kwijt geraakt. En toch, mijn voornemen was om weer eens in het Italiaans de roman van Alessandro Manzoni te lezen, I promessi sposi, De Verloofden over liefde in tijden van de pest. Maar het boek staat nog steeds onaangeroerd in de kast. Ik had ook bedacht om in dit Beethovenjaar de Mondscheinsonate nu eens goed onder handen te nemen. Ben nooit verder gekomen dan de eerste twee bladzijden, in een heel jaar moet dat toch lukken. Helaas moet ik bekennen dat ik nog steeds niet veel verder ben, te veel inspanning voor mijn luie hoofd en handen. Ik had gehoopt dit jaar elke maand een oudere nicht op te zoeken, ik heb er een heel stel verspreid wonend over Nederland. Ook dat heb ik, de richtlijnen van het RIVM volgend, niet aangedurfd. En zo gaan de weken voorbij en begin ik toch zo langzamerhand te hopen op betere tijden en meer actiemogelijkheden, zodat ik weer uitgedaagd word om mijn dagen wat intensiever en nuttig te besteden. Nog even en ik ga er weer tegenaan.
 

Annelies van der Sanden, Nieuwkuijk 19 mei 2020